Het verhaal van Johan

'Ik verblijf al ruim negen jaar in de Van der Hoeven Kliniek. Toen ik hier kwam was het zomer en de bloemen stonden in bloei in de binnentuin. "Wat een mooie plek", dacht ik. Er hing een veel betere sfeer dan in de gevangenis waar ik vandaan kwam. Hier gingen de mensen respectvol met elkaar om. Er was niet zo’n haantjescultuur als in de bajes. 

De eerste tijd was het leven in de kliniek een verademing. Ik ging wonen op een leefgroep met tien mensen. Ik zat in een strakke structuur van opstaan, werk en therapie. Na een tijdje vond ik dat allemaal niet meer zo leuk; ik werd gek van alle regeltjes en van alle bemoeienissen van stafleden en andere patiënten. Ik had behoefte aan meer privacy. Daarom heb ik gevraagd of ik van de leefgroep af mocht en op een interne flat mocht gaan wonen. Gelukkig kreeg ik daarvoor toestemming. Dat is een ommekeer geweest voor mij. Ik kreeg letterlijk meer ruimte. Het contact met de stafleden verbeterde. Het vertrouwen tussen mij en mijn medepatiënten werd groter. Ik leerde mezelf uitspreken. Ik was altijd erg gesloten en ik kropte alles op. Ik ben veel opener geworden. 

Ik woon nu transmuraal. Dat betekent dat ik veel vrijheden heb, maar ook dat ik nog steeds onder de verantwoordelijkheid van de Van der Hoeven Kliniek val. Zo heb ik nog steeds mijn werk in de kliniek. Mijn doelen zijn nog dezelfde als negen jaar geleden: ik moet betrouwbaar zijn. Ik overleg mijn plannen met anderen en ga niet meer alleen mijn eigen gang. Ik heb mijn oma beloofd dat ik geen gekke dingen meer doe. Daar houd ik me aan. 

Ik was een boek met een dik slot erop toen ik hier kwam. Ik vertelde nooit iets tegen anderen en ik raakte verstrikt in mijn eigen leugens. Ik had vier agenda’s nodig om bij te houden tegen wie ik wat had verteld. Ik ben nu veel eerlijker. Ik kan wel zeggen dat ik door mijn verblijf hier en door de medicatie die ik gebruik een ander mens ben geworden.'